Çok sayıda glikoz molekülünün bağı ile birleşmesinden oluşan polimerlerdir. Polisakkaritler oluşurken, her bağlanma sırasında bir glikozit bağı kurulur ve bir molekül de su açığa çıkmaktadır.
En önemli polisakkaritler; nişasta, selüloz, glikojen ve kitin olarak sıralanabilir.
Polisakkaritlerin çeşitliliği, yapılarına katılan monosakkaritlerin farklı şekilde bağlanmaları ile sağlanır.
Polisakkaritlerin canlılarda depo maddesi ve yapıya katılma görevleri vardır.
NİŞASTA
- Bitkiler fotosentez ile ürettikleri glikozun fazlasını nişasta şeklinde lökoplastta depolar.
- Nişastanın sindirimi hayvan hücrelerinde, hücre dışında gerçekleşir.
- Nişasta hayvan hücrelerinde bulunmaz.
GLİKOJEN
- Bakteri, arke, mantar ve hayvanların hücrelerinde fazla şeker glikojen şeklinde depo edilir.
- İnsanda glikozun fazlası karaciğer ve kaslarda glikojen olarak depolanır.
- Karaciğerdeki glikojen gerektiğinde glikoza yıkılarak kan glikoz miktarı düzenlenir.
- Kastaki glikojen ise glikoza dönüştüğünde bu glikoz sadece kas faaliyetleri için kullanılır, kana verilmez.
SELÜLOZ
Bitkilerin hücre duvarı yapısına katılan bir polisakkarittir. Yeryüzünde en fazla bulunan polisakkarittir.
- Selüloz sentezi bitkilerde hücre zarında gerçekleşir.
- Glikozlar selülozu oluştururken iplik şeklindeki yapılar olan fibriller meydana gelir. Selüloz, kâğıt ve pamuğun ham maddesidir.
- İnsanlar ve hayvanlarda selülozun sindirimini gerçekleştiren enzim üretilmez.
- Otçul hayvanların bağırsaklarında yaşayan bakteriler sayesinde selüloz bu canlılarda sindirilir.
KİTİN
- Eklembacaklıların dış iskeleti ile mantarların hücre duvarının yapısal bileşiğidir. Yapısal olarak selüloza benzer.
- Kitin yapısına katılan glikoz molekülleri azotlu (N) gruplar içerir.
- Kitin sağlam bir yapıya sahip olduğundan ameliyat ipliklerinin üretiminde kullanılır. Ameliyatlarda kullanılan kitin dokuda çözündüğünden dikişin alınmasına gerek kalmaz.
