OKTAY AKBAL (1923-2015)
Roman ve hikâyelerinde şimdiki zaman ile geçmiş zaman arasında gidip gelir, sonunda hatıralarına dayanır.
Hikâyelerinde olaya değil durumlara öncelik vermiştir.
Hikâyelerinde kent insanına yönelme, geçmiş tutkusu, içe kapanmışlık, pasiflik ön plandadır.
Eserlerinde genel olarak sıradan insanların hayatını, dramını, gelenek ve görenekler karşısındaki tutumlarını işler.
Eserlerinde deneme tarzına yakın şiirsel bir üslup kullanmıştır.
Roman ve hikâyelerinde “ben merkezli” anlatımı benimsemiştir.
Eserlerini genellikle “birinci kişi” ağzıyla yazmıştır.
“İnsan Bir Ormandır”da evlilikte mutluluğu yakalayamamış olan kahramanın aşk ve mutluluk arayışlarını, yalnızlık ve can sıkıntısını, içine düştüğü bu boşlukta bir çıkış yolu arayışını ele alır.
“Suçumuz İnsan Olmak” adlı romanıyla 1958 Türk Dil Kurumu Roman Ödülü’nü, “Berber Aynası” adlı hikâye kitabıyla da 1959 Sait Faik Hikâye Armağanı’nı kazanmıştır.
Eserleri
— Roman: Garipler Sokağı, Suçumuz İnsan Olmak, Yeşil Ev, İnsan Bir Ormandır, Batık Bir Gemi, Düş Ekmeği
— Hikâye: Önce Ekmekler Bozuldu, Bulutun Rengi, Bizans Definesi, Aşksız İnsanlar, Yalnızlık Bana Yasak, Lunapark, Ey Gece Kapını Ustüme Kapat, Berber Aynası, Tarzan Öldü, İstinye Suları, İlkyaz Devrimi, İki Çocuk, Karşı Kıyılar, Hey Vapurlar Trenler, Hücremde Carmen
— Anı: Şair Dostlarım, Anı Değil Yaşam
— Günlük: Günlerden 1, Anılarda Görmek, Yeryüzü Korkusu, Yüzyıldır Umutsuzluk
— Gezi: Hiroşima’lar Olmasın
