MEHMET EMİN YURDAKUL (1869-1944)
Türkçülük düşüncesini benimseyerek ona halkçı bir nitelik kazandırmış, düşünceye dayalı şiirleriyle tanınmıştır.
Edebiyat tarihimizde daha çok Türk-Yunan Savaşı sırasında yazdığı “Anadolu’dan Bir Ses -yahut Cenge Giderken” adlı şiiriyle tanınır.
Edebiyatımızda ” Türk Şairi ve Milli şair ” ünvanlarıyla anılır.
Aruz ölçüsünü Türkçeye uymadığı gerekçesiyle kullanmamış, bütün şiirlerini baca ölçüsüyle yazmıştır.
Hece ölçüsünün uzun kalıplarını kullanmış, şiiri düzyazıya yaklaştırmıştır.
Hece ölçüsünün daha çok 15li, 14’lü kalıplarını tercih etmiştir.
Dörtlük geleneğinin dışına çıkarak üçer, altışar, sekizer dizeden kurulu şiirler yazmıştır.
Batıdan alınan nazım biçimlerini, özellikle de sone nazım biçimini kullanmıştır.
Şiirlerinde, Sade ve anlaşılır bir dil kullanmıştır.
Edebiyatı düşüncelerini aktarmada bir araç olarak görmüştür.
Sanat anlayışını “güzellik için olmakla birlikte iyilik içindir de!” sözleriyle dile getirmiştir.
Sanatın amacını ideal güzelliğe ulaşmak olarak değil, “milli fayda sağlamak” olarak görmüştür.
Şiirlerinde didaktik bir söyleyiş hakimdir, kişisel duygularına yer vermemiştir
Şiirlerinde hür düşünce, milli duygu, milli dil, adalet, vatan, özgürlük, müsavat (eşitlik), millet, medeniyet, yoksulluk gibi toplumsal konuları işlemiştir.
Eserleri
Şiir: Türkçe Şiirler, Tan Sesleri, Turan’a Doğru, Ey Türk Uyan, Türk Sazı, Ordunun Destanı, Dicle Önünde, Hastabakıcı Hanımlar, Zafer Yolunda, İsyan ve Dua, Aydın Kızları, Ankara
Düzyazı: Dante’ye, Fazilet ve Asalet, Türk’ün Hukuku, Kıral Corc’a
