Hikâye türü, Tanzimat, Servetifünun ve yer yer Fecriati dönemlerinde daha çok anlatmaya bağlı metin geleneği içinde roman türüyle karşılaştırılarak sunulmuştur.
Hikâye, Ömer Seyfettin ve Ahmet Hikmet Müftüoğlu gibi isimlerle bağımsızlığını kazanmıştır.
Hüseyin Rahmi Gürpınar, Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Refik Halit Karay, Selahattin Enis, Fahri Celalettin gibi yazarların yeni dönem hikâye anlayışının oluşmasında büyük katkısı vardır. Bu sanatçılar, çoğunlukla Ömer Seyfettin tarzı hikâye anlayışıyla hareket etmişlerdir. Maupassant tarzı olarak da adlandırılan bu hikâye tarzı, geleneksel hikâye anlayışımıza uygun olduğundan beğeniyle takip edilmiştir
Cumhuriyet Dönemi’nde hikâye türündeki değişim Memduh Şevket ve Sait Faik ile başlamıştır. Bu sanatçılar, klasik
hikâye anlayışının dışına çıkmışlardır.
Cumhuriyet’in ilk yıllarında yayımlanan hikâyeler, İstanbul halkının yaşantısı üzerine inşa edilen örneklerden oluşmuştur. Sosyal sorunlar, Millî Mücadele, inanç, gelenekler görenekler, kadın-erkek ilişkileri gibi konular bu dönem hikâyelerinin içeriğini oluşturmuştur. Kahramanı ”yaşayan insan” olan hikâyeler yazılmıştır.
Cumhuriyet ile birlikte ortaya çıkan yeni anlayışlar, 1928’deki harf inkılâbı, yeni rejimin halka anlatılması, Batı
edebiyatlarının takim edilmesi olanakları, toplumsal sorunlara çözüm bulma çabası da farklı bakış açısı getirmiştir.
1930’dan sonraki hikâye anlayışı “yeni arayışlar dönemi”; olarak adlandırılabilir. Hikâyenin kurgusu, yapısı, karakteri değişmemiş olsa da büyük gelişmeler gözlenmiştir. Cumhuriyet Dönemi’nde özellikle “olay” ve “durum” hikâyelerinin örnekleri verilmiştir.
