HAYVANCILIK
Türkiye’de hayvan sayısı fazla olmasına karşın, hayvan başına alınan verim azdır.
Bu durumun nedenleri; Çayır ve mera hayvancılığının yaygın olması, otlakların erken veya aşırı otlatılması, hayvancılığın gelişmesi için gerekli olan önlemlerin alınmaması, hayvanlar içerisinde verimi yüksek iyi cins hayvan oranının az olması, çayır ve mera alanlarının tarım alanlarına dönüştürülmesi, hayvancılıkta modern yöntemlerin yeteri kadar kullanılmaması, hayvan soylarının yeterince ıslah edilmemesidir.
Hayvancılığın Gelişmesi İçin Gerekli Olan Faktörler
Otlakların ıslahı
Hayvan soylarının ıslahı
Hayvan hastalıkları ile mücadele arttırılmalı
Pazarlama imkanlarının arttırılması
Çayır ve mera hayvancılığının yerine besi ve ahır hayvancılığının yapılması
Hayvan ürünlerini işleyen sanayi kollarının geliştirilmesi
Erken kesimin önlenmesi
Üreticiyi teşvik edici kredi imkanının sağlanması gibi çalışmalar gerekir.
Besi ve Ahır Hayvancılığı
Genellikle büyükbaş hayvancılığına yöneliktir.
Modern yöntemlerle yapılan hayvancılık faaliyetidir.
Özellikle nüfusun fazla olduğu büyük kentlerin çevresinde gelişmiştir.
Mandıralar, kent nüfusunun günlük taze süt ihtiyacını et kombinaları ise et ihtiyacını karşılar.
Ahır adı verilen modern kapalı ortamda, hayvanlar temiz ve ince yemlerle (fabrikalarda üretilen yem) beslenir.
Şeker pancarının küspesi hayvan yemi olarak kullanıldığı için, Türkiye’de şeker fabrikalarının yakınlarında besi ve ahır hayvancılığı gelişmiştir.
Çayır ve Mera Hayvancılığı
Yağışlı mevsimlerde ot veriminin artmasıyla et ve süt verimi artar, kurak geçen mevsimlerde ise et ve süt verimi düşer.
Hayvanlar yaz mevsiminde otlaklarda kış mevsiminde ahır veya ağıllarda kaba yemlerle (saman, yonca, mısır sapı vb.) beslenir.
Geleneksel yöntemlerle yapılan hayvancılık faaliyetidir.
SEBZECİLİK
Sıcak koşullarının uygun olduğu, sulama ve gübreleme olanaklarının geliştiği verimli topraklarda çok emek harcanarak yetiştirilir.
Yaz mevsiminin uzun sürdüğü yerlerde üretimi yoğun olarak yapılmaktadır.
Türkiye’nin sebze üretimi; Akdeniz, Ege, Marmara bölgelerinde yoğunlaşmıştır.
Türkiye’de iç bölgelerde sulama imkanlarının yaygınlaşması, sebze tarımını daha yaygın hale getirecektir.
SERACILIK
Cam ve naylonla kaplanmış mekanlarda ısıyı kontrol altında tutarak mevsim dışında üretimi yapılan ürünlerdir.
Özellikle kış sıcağının yüksek, güneşlenme süresinin fazla olduğu Akdeniz (Antalya) ve Ege (Muğla) bölgelerinde yaygındır.
* Karadeniz kıyılarında bulutlu gün sayısının fazla olması, iç bölgelerde ise kışların soğuk ve uzun olması sera gelişmesini engellemiştir.
